De redactie heeft met droefheid
het overlijden vernomen van emeritus professor Laurent Waelkens (KU Leuven). Zijn pupil, Wouter Druwé, schreef in overleg met zijn Leuvense collega's een eerbetoon, dat wij hieronder overnemen.
De redactie van Standen en Landen biedt haar innige deelneming aan.
(Bron/source: KU Leuven)
La
rédaction a appris avec tristesse le décès du professeur émérite Laurent Waelkens (KU Leuven). Son élève, Wouter Druwé, a écrit un hommage en consultation avec ses collègues de Louvain, que nous copions ci-dessous.
La rédaction d'Anciens Pays et Assemblées d'États offre ses condoléances sincères.
-----------------------------------
Met droefheid melden wij u dat Laurent Waelkens, emeritus professor Romeins recht aan de KU Leuven, op 6 juni 2020 op 66-jarige leeftijd na een lange ziekte overleden is. Laurent Waelkens studeerde rechten in Kortrijk en Leuven (1971-1976) en combineerde die studie met baccalaureaten in de filosofie en het kerkelijke recht. In 1976 ging hij aan de slag in een familiaal textielbedrijf in Ardooie. Hij combineerde het bedrijfsleven echter met een stevige rechtshistorische interesse en met de voorbereiding van een rechtshistorisch doctoraat aan de universiteit van Leiden onder het promotorschap van prof. mr. Robert Feenstra. Dat doctoraat behaalde hij in 1984 met een proefschrift over de theorie van de gewoonte in het werk van de middeleeuwse Franse rechtsgeleerde Jacques de Révigny, getiteld La théorie de la coutume chez Jacques de Révigny: édition et analyse de sa répétition sur la loi De quibus (D. 1, 3, 32). Hoewel hem leerstoelen waren aangeboden, koos hij ervoor zijn taken te blijven opnemen binnen het familiebedrijf, en dat in zeer moeilijke tijden voor de textielindustrie. In 1988 werd hij dan toch deeltijds professor Romeins recht aan de UFSIA in Antwerpen, nog steeds in combinatie met de handelsactiviteiten. Toen hij die in 2004 stopzette, werd hij voltijds aangesteld als hoogleraar aan de KU Leuven, met een leeropdracht Romeins recht zowel op de Leuvense als de Kortrijkse campus. Tegelijkertijd bleef hij als rechter in handelszaken te Kortrijk zijn steentje bijdragen aan de praktijk van recht en ondernemen.
Laurent was erg geëngageerd binnen de Europese rechtshistorische gemeenschap. Hij was actief in allerlei redactiecomités – zeker ook in dat van het Tijdschrift voor Rechtsgeschiedenis, van de Rivista internazionale di diritto comune en van de Revue historique de droit français et étranger – en was onder meer de drijvende kracht achter de Société Jean Bodin. Ook bij de Société d’Histoire du droit in Parijs was hij nauw betrokken. Laurent smeedde – al voor de val van het IJzeren Gordijn – tevens banden met Oost-Europa, in het bijzonder met de universiteit van Krakau, waar hij regelmatig op bezoek ging. In zijn onderzoek was hij niet bang om (“amne adverso”) rechtshistorische ‘axiomata’ in vraag te stellen. Steeds stond daarbij zijn overtuiging voorop dat de rechtsgeschiedenis moest helpen om de wereldproblemen van vandaag beter te begrijpen en zo mee te helpen oplossen: conflicten vermijden en erbij bemiddelen, dat was voor hem de rol (facultas) van juristen. In de laatste jaren van zijn carrière was hij erg geboeid door de Byzantijnse invloed op het recht. Tijdens gesprekken op de onderzoekseenheid gaf hij aan na zijn emeritaat nog een roman over de val van Constantinopel en de daaropvolgende massale emigratie van Grieken naar West-Europa te zullen schrijven. Helaas heeft zijn ziekte dat plan verhinderd.
Met Laurent Waelkens verliest de Belgisch-Nederlandse rechtshistorische wereld een gedreven rechtshistoricus, een enthousiast lesgever met een zeer groot engagement voor de studenten, een inspirerend leraar, een hartelijke collega en een goede vriend. We danken hem voor zo veel en wensen zijn echtgenote Frédérique en zijn kinderen Eleonor, Geraldine, Clara, Elisabeth en Gillis, zijn schoonkinderen en kleinkinderen en zijn hele familie veel sterkte toe. Laurent haalde veel kracht uit zijn christelijke geloof. We bidden dat hij nu – na zijn lange en moeilijke strijd – mag rusten in vrede.
Wouter Druwé
